De veertigdagentijd is een tijd van meer inzicht om de verraderlijke tactiek van het kwaad te ontmaskeren en vooral van vernieuwde, vindingrijke weerbaarheid. Wie niet weerstaat, wordt misleid en meegesleurd. En de drie
bekoringen van het evangelie van dit weekend duiden ons ook aan waar wij die strijd zullen mogen leveren, op het domein van onze fundamentele relaties: méér met God verbonden leven, méér solidair met elkaar en authentieker
tegenover de dingen die ons gegund worden. Daarom proberen wij tijdens deze veertigdagentijd: tegenover God minder eisen te stellen, maar Hem uitdrukkelijk danken voor het leven, dus bidden. De dingen die ons ter beschikking staan minder grijpen; wij gaan ze meer delen: de Vastenactie. Onze medemensen met wie wij omgaan niet proberen te domineren, overheersen. Wij gaan de zwakkeren meer beschermen. Dat is echt vasten: meer danken, meer delen en meer dienen dan wij al doen.
En dat vraagt van
ons dat wij steeds opnieuw kiezen en een dagelijkse strijd leveren vóór de liefde. En dan zullen wij tijdens de volgende weken wel ontdekken hoe wij ons leven het best gaan reorganiseren, met welke prioriteiten en met welke
beperkingen. De woestijn speelt in de verhalen van de komende tijd een grote rol: het is de plaats waar mensen worden beproefd, waar ze voor keuzes worden gesteld en waar je jezelf ook tegen komt. Dat horen we in het evangelie bij Jezus. In ons leven komen misschien geen woestijnen voor – behalve even voor een vakantieperiode –maar wij allemaal beleven wel eens moeilijke omstandigheden: een serieuze ziekenhuisopname, een echtscheiding, de dood van een dierbare. Omstandigheden die ons confronteren met onszelf en de vraag naar de zin van ons leven. Deze
veertigdagentijd nodigt ons uit om na te denken. Je moet niet persé wachten tot je in een crisis belandt. Hoe zien we ons leven? Hebben we nog idealen en wat doen we om ze waar te maken? Meer danken, meer delen en meer dienen
dan wij al doen!