Viering 60 jarig jubileum Pater Harrie Penninx te Boekel

Preek tijdens de viering door René  Aarden

Als je in ons Boekel strooit met woorden als ‘komkommer’ of ‘aardbei’ dan zal daar niemand van opkijken en men leeft verder. Als je het woord ‘missionaris’ gebruikt, dan blijkt ook dát woord en de betekenis ingeburgerd,  kijkt niemand er van op en men leeft verder.  Heb je het bijvoorbeeld in de Graaf over een missionaris, dan blijkt, dat het woord en zijn betekenis een stuk minder gangbaar is.

Het is het verschil tussen Boekel en derden aangaande de vertrouwdheid met zovelen die hun leven in dienst stelden en nóg stellen van missionering.

In het begin van deze eeuw verscheen er een boekwerk, genaamd; ‘Zonen en dochters met een missie’. Een uitgave van het ‘missiecomité Boekel-Venhorst’ en Heemkundekring ‘Sint Achten op Boeckel’. Daarin staan levensschetsen van tientallen religieuzen die hun Boekelse thuisgrond inruilden tegen het religieus avontuur van missionering in den vreemde. Eén van hen, beste jubilaris, zijde gij. De titel van uw hoofdstuk was: ‘Geen moment spijt gehad’.

Op Paaszondag 1959 kreeg u, Harry, van de overste van de Dominicanen te horen: ‘Je moet maar naar Zuid-Afrika vertrekken, ga het je ouders maar vertellen…’

6 december van dat jaar, als was het een Sinterklaascadeau, vertrok het schip. Een ellendige reis die je misselijk maakte. De zeeziekte sloeg toe. Een kleine drie weken later doemde Kaapstad op. Je leerde de taal en werkte in verschillende plaatsen.

Soms moet je iets aan den lijve ondervinden om te kunnen doorgronden en begrijpen. In 2004 was ik met enkelen in de gelukkige omstandigheid om met je terug te reizen naar Zuid-Afrika. Je had genoten van een welverdiende vakantie en we brachten je weer naar huis. Naar Kroonstad. Je pastorie en de Kathedraal omgeven met hoog hekwerk. En een soort van aardbeving van springende parochianen die hun blijdschap uitzongen en uitschreeuwden toen ze je weer zagen. Je werd als het ware bedolven onder hun ‘welkom thuis’. Hun herder was weer thuis. Want, Harry, dat wás je voor hen. Meer dan vijftig jaren lang!

Och, we zeggen het zo snel; zestig jaren priester, waarvan vijftig in de missie. Maar wat een inhoud, wat een begeestering, wat een herder-zijn  heb je aan de dag gelegd jegens hen die aan je zorgen waren toevertrouwd. We hoorden het zojuist in het evangelie: ‘Hij voelde medelijden met hen, want zij waren als schapen zonder herder, en Hij begon hen uitvoerig te onderrichten (Mc. 6, 34). Duizenden uren van onderricht, evenveel luisteren, bemiddelen, organiseren, maar vooral; het toedienen van de sacramenten; je priester-zijn DOEN. Enorme aantallen maakte je door het toedienen van het doopsel tot kinderen van de Kerk. Je assisteerde bij ontelbare huwelijken en tienduizenden kregen door jouw toedoen een waardige uitvaart. Velen… het sterftecijfer vanwege aids was en is in Zuid Afrika groot. Je hebt dit als een zware last ervaren. Acht, negen uitvaarten, elke zaterdag…. En telkens weer nieuwe kisten op een rij.

Harry, door je er-zijn voor je mensen daar, werd je één  van hen. Tegelijkertijd bleef je ook van ons. Met name voor je familie in Brabant. In Boekel vond je tijdens je vakanties steeds een warm thuis bij je zus Jo en wijlen je zwager Antoon. Je vond er een bed om te rusten en te slapen. Je vond er warme interesse van je broers en zussen, neven en nichten. Ondanks de verre afstand Zuid-Afrika-Nederland bleef je een echt familiemens. En dat ben je nog steeds.

Bijzonder dankbaar was je voor de hulp op financieel en vriendschappelijk vlak van het Boekelse Missie-Comité, dat jarenlang bijzondere projecten financierde, voor onze missionarissen. De niet aflatende inzet van wijlen voorzitter Jan Biemans, heb je altijd ten zeerste gewaardeerd.

Lastig was het om een aantal jaren geleden de definitieve terugstap te maken naar Nederland. Je maakte je terecht zorgen om je opvolging van je pastoraat in Kroonstad, zowel in de stad als in de townships. Wat blijft er van die vijftig jaren werken in de verre wijngaard van de Heer over? Uiteindelijk zal alles reg kom… en in de uitstekende opvolging van Father Steven Brislin, hier vandaag ook aanwezig, heb je die zorg van je af kunnen zetten.

Alles is aan het veranderen, de wereld evolueert, de Kerk evolueert, het missioneren zal in onze streken in de vergetelheid raken; wellicht komt er een spiegelreactie. Er komen nieuwe mensen, nieuwe vormen. Onze kinderen weten niet meer wat een cassettebandje is, vraag ze ook maar eens om hun telefoon op de haak te gooien…

Zo werkt onze wereld, zo maken we een stuk van de tijd uit.

Harry, vandaag vieren we feest, groot feest. Je wijdingsbelofte heb je gestand gedaan. De belofte van zestig jaar geleden. Je hebt dit kunnen volbrengen door een diepe, diepe verbondenheid met God, die dag in, dag uit, je Leidsman was. Door de dagelijkse kracht van de eucharistie heb je dalen kunnen vullen en bergen mogen slechten.

Wij feliciteren jou. We feliciteren je familie, we feliciteren je Orde. Leef alsjeblieft nog lang en verblijd ons hier en hen op afstand in de dappere priester die je altijd bent geweest en zult blijven.

Amen.