Synode, samen op weg gaan….meer dan eens
In het kader van synodaal overleg , met parochies als basis, is er een bijeenkomst geweest waarin verschillende interessante standpunten en gevoelens zijn ingebracht. Er bestond binnen de groep een verlangen om verder door te praten. Men wil graag meer tijd maken om samen na te denken over wat Kerk is in onze tijd, in onze parochie. Ook wil men samen verder denken over hoe we nu toch in verbinding kunnen komen met mensen buiten de Kerk, en met mensen met een andere geloofsovertuiging. Hoe kunnen wij die gastvrije Kerk zijn, die we van harte willen zijn.
Er zal een vervolg gesprek komen.
Een uitgebreid verslag kunt u hieronder lezen
Zondag 30 januari 2022 Uden namen 11 personen deel aan het synodaal overleg in onze parochie.
Na een openingsgebed en een voorstel rondje kreeg iedere deelnemer onderstaande bijbeltekst uitgereikt met de vraag deze in stilte te belezen en de onderliggende bevragingen daarbij in overweging te nemen.
Eenieder werd ook uitgenodigd om een kaarsje te plaatsen op de plek in de ‘stroom’ waar hij zichzelf bij het overwegen in onze parochie vond staan. Dit alles nog zonder enig spreken. Vervolgens zijn we gaan delen met elkaar wat ons tot de keuze van de plek heeft geleidt. De kaarsjes in de ‘stroom’ kregen de volgende context:
– We zien het leven wel, maar vinden niet dat het er altijd is.
– We zien dat er echt pogingen gedaan worden om de omslag van volle kerken naar leeglopende kerken weer te keren.
– We zien het verlangen bij jonge mensen, maar even zo goed zien we dat ze de weg niet vinden om aan te sluiten
– Er wordt het gevoel gedeeld dat we vooral in de kerk gericht zijn, waar anderen ook wel direct aangeven dat er ook veel buiten de kerk gebeurt in gesprekken.
– Er wordt gezien dan andere geloofsgemeenschappen veel openlijker zijn, beter gezien worden in hun activiteiten. Die treden veel zichtbaarder naar buiten
– We spreken over een gemeenschappelijk verlangen jong en oud meer in verbinding te brengen
– We bemerken dat we soms het gevoel krijgen dat openlijk geloven niet meer kan, niet gerespecteerd wordt. Een kaarsje voor iemand opsteken is algemeen geaccepteerd, aangeven voor iemand te willen bidden veel minder.
– We zien ook wel dat we niet in de modder staan, daar waar geen leven is en geen zuurstof.
We denken dat we steeds beter communiceren en daarmee ook de intentie hebben om naar buiten toe te informeren.
– We zien ook wel dat de communicatie nog veel gericht is op de kerk, het gebouw, de kerkelijke omgeving. We vinden allemaal dat Kerk niet alleen het gebouw is en de eucharistie. Voor alle aanwezigen vind je de kerk ook in de mensen. In de omgang en het omzien naar elkaar. Waarbij de Eucharistie zeker heel nodig is en van waarde.
– We zien dat we, wellicht door Corona, de laatste tijd versneld gegroeid zijn in breder communiceren. Denk aan de kerkomroep, Landerd TV en de vele teams-meetingen.
– We zien een gemeenschap die veel goede dingen kent. Koren, lectoren, Caritas, Petrus 2.0 enz. , en we zien in die zelfde gemeenschap dat de verbinding onderling nog veel te groeien geeft
– We bemerken dat huisbezoeken essentieel zijn in de relatieopbouw. Niet gericht voor bij een sacrament van de ziekenzalving of communie/vormsel, maar breed. Alle gezinnen bezoeken bijvoorbeeld die deelnemen aan Familiepastoraat.
– We zien dat de doopouders een verlangen hebben. Met welke onderliggende gedachten ze ook om het sacrament komen vragen, ze zoeken ons op. Wij zouden nog meer mogen beantwoorden aan hun aankloppen. De verbinding vasthouden. Bijvoorbeeld een paar keer per jaar een kleuter/peuter viering opzetten. En zo het contact niet verliezen.
– We spreken uit dat we ons mogen optrekken aan Jezus, Hij kwam op voor de blinde….niet voor de kerk. Wij mogen opkomen voor onze medemens en samen op weg gaan om samen te groeien in geloof. -We zouden graag praten met mensen, al dan niet parochiaan over het thema; hoe versta jij om mens te zijn in deze tijd.
– We hebben het gevoel dat de generatie 30/40 tegen de kerk is….is dat zo, bevragen we ons? Of is het dat we hen niet verstaan en zij ons niet omdat we niet meer de zelfde taal spreken?
– We bevragen ons, wat is kerk nu eigenlijk.
– Eveneens bevragen we ons, we willen innoveren, we willen groeien naar de mensen die misschien de kerk niet meer vinden of zien. Is dat ook echt zo? Willen we ons openstellen voor hen en dus accepteren dat dat wat we nu doen en gewend zijn misschien los of losser moeten laten? Willen we echt gastvrij zijn?
– We bemerken dat er best mooie dingen gebeuren in onze kerk, maar die mogen verder groeien dan alleen maar kiemen. Veel meer wortelen.
– We beseffen ons dat we best aardig zijn in het uitdragen van de verhalen maar bemerken dat we het lastig vinden als er vragen komen over bijv. homoseksualiteit, samengestelde gezinnen, bewust alleenstaande ouders, gescheiden gelovigen…
– We denken ook zeker dat het goed is dat we bewuster onze kinderen mogen opvoeden. Nog meer hun mogen laten ervaren; ‘ Je mag er zijn, je doet er toe’.
Synode, samen op weg gaan….meer dan eens
Er bestaat binnen de groep een verlangen om verder door te praten. We willen graag meer tijd maken om samen na te denken over wat is Kerk. Ook zouden we samen verder willen denken over hoe kunnen we nu toch in verbinding komen met mensen buiten de kerk en met mensen met een
andere geloofsovertuiging. Hoe kunnen wij die gastvrije kerk zijn, die in ieder geval deze groep mensen van harte wil zijn.
Er zal een vervolg gesprek worden ingepland.
Introductietekst: Het stroomgebied van het heiligdom
Bijbeltekst
1 Toen bracht de man mij terug naar de ingang van de tempel. Daar zag ik water onder de drempel van de tempel vandaan komen. Het stroomde naar het oosten, want de voorkant van de tempel lag op het oosten. Het water liep van onder de rechter buitenmuur van de tempel, ten zuiden van het altaar, naar beneden. 2 Hij nam mij door de noordpoort mee naar buiten en we liepen buitenom naar de oostelijke buitenpoort. Daar zag ik het water aan de rechterkant eruit sijpelen. 3 Met een meetlint in zijn hand ging de man naar het oosten, en hij mat 1000 el. Daar liet hij mij door het water waden: het water kwam tot mijn enkels. 4 Hij mat nog eens 1000 el en liet me weer door het water waden: het water kwam tot mijn knieën. Hij mat nog eens 1000 el
en liet me er weer door waden: het water kwam tot mijn heupen. 5 Hij mat nog eens 1000 el en toen was het water een rivier waar ik niet doorheen kon waden. Het water was zo hoog dat je er alleen in zwemmen kon, het was een ondoorwaadbare rivier. 6 De man zei tegen mij: ‘Zie je dat, mensenkind?’ en hij liet mij terugkomen op de oever van de rivier. 7 Toen ik weer terug was, zag
ik op de oevers van de rivier aan weerskanten heel veel bomen. 8 Hij zei tegen mij: ‘Dit water stroomt door de oostelijke landstreek, dan naar beneden de Jordaanvallei in, en mondt uit in de Dode Zee. Wanneer het de zee in stroomt wordt het water daar zoet. 9 Het zal er wemelen van levende wezens, overal waar de rivier stroomt komt leven, er zal vis zijn in overvloed. Als dit water in de Dode Zee aankomt wordt het water daar zoet; overal waar de rivier stroomt komt leven. 10 Van Engedi tot En-Eglaïm zullen er vissers staan, en er zullen droogplaatsen voor netten zijn. Er zullen net zo veel soorten vis zijn als in de Grote Zee. 11 Alleen de moerassen en de poelen worden niet zoet, die blijven vol staan met zout water. 12 Aan de oevers van de rivier zullen allerlei vruchtbomen opkomen, waarvan de bladeren niet zullen verwelken en de vruchten niet zullen opraken; elke maand zullen ze vrucht dragen. Het water stroomt immers uit het heiligdom. De vruchten zullen eetbaar zijn en de bladeren geneeskrachtig.’ (Ezechiël 47, 1- 12) Ik sta stil bij wat me in de Bijbeltekst raakt. Enkele punten die mij daarbij kunnen helpen: Het water brengt op diverse manieren leven en vruchten voort. Waar stroomt het in
mijn parochie? Welke vruchten ontstaan er door in mijn parochie? Alleen de moerassen en poelen met stilstaand water blijven zout en zonder leven.
Waar zie ik in het stroomgebied van mijn parochie stilstand en gebrek aan leven? ‘Het water stroomt immers uit het heiligdom’. Wat is de bron van leven in mijn parochie? Hoe ziet ons heiligdom eruit?