Kon ik nog maar even bij je zijn, gewoon zomaar heel even,
even met je praten, over de alledaagse dingen van het leven.
Kon ik nog maar even bij je langs gaan, of je even bellen,
al was het maar 5 minuten, om even over mijn werk te vertellen.
Kon ik nog maar even een berichtje sturen, zomaar 1 of 2:
‘Ik ga even wandelen ga je anders gezellig mee?’
Kon je nog maar even bij me komen, al was het maar heel even.
Dan kon ik mijn verhaal even doen en jij kon me dan bevestiging geven.
Kon ik je maar even spreken, eventjes naar je toe.
Kon je nog maar tegen me zeggen, dat ik het heus allemaal wel goed doe.
Dat is wat ik het meeste mis, die alledaagse dingen.
Praten over van alles en nog wat, het zijn nu slechts herinneringen.
Als ik weleens onzeker was, dan pepte jij me op.
Dan gaf je me bevestiging en zei je: ‘Jongen, kom op!’
Tranen weg en nu weer door, dat is wat je altijd zei.
En ook al ben je er niet meer, toch leef je voort in mij.
Want ik hoor het je nog zeggen, dat was ook jouw gebed.
En dat houdt me op de been en zorgt ervoor dat ik doorzet.