Veel families en gezinnen zullen in deze tijd een eerste jaargetijde gedenken van hun dierbare geliefde. Vorig jaar deze tijd zaten we in Uden en omgeving zwaar in de verlieservaringen. Totale machteloosheid om wat ons allemaal overkwam. Een afscheid dat vorm kreeg in alle eenvoud en vaak heel klein in aantal meebiddende mensen vanwege alle beperkingen die toen golden en helaas nog grotendeels gelden. Wanneer je dan terugdenkt aan de dag van heengaan en van het afscheid dan geldt voor veel mensen: het is alsof het gisteren was. Dit gevoel kan ik volmondig beamen en me daar ook op inleven. Alsof het gisteren was. 28 april is het vijf jaar geleden dat ons een ernstig auto ongeluk overkwam. Pastoor Stuart Allan en ikzelf belandden toen zwaargewond op intensive care in Geel. Enkele dagen later, 2 mei 2016 ging Stuart van ons heen, nadat ik hem vanuit mijn bed de ziekenzalving toediende. Hij ging in vrede! Voor mij wachtte toen nog een lange weg in het ziekenhuis en in de revalidatie. Alsof het gisteren was, zo komt dat elk jaar rond bijzondere data toch weer terug. Zo ook de gedachtenis van onze dierbaren. Ofschoon het niet altijd gemakkelijk is, ja, pijn doet is dat een teken dat ze er toe doen, onze mensen die van ons heengingen. We houden ze in gedachten en gebeden. Ze zijn vaak dichter bij ons dan we kunnen dromen. Alsof het gisteren was…..dat is toch goed, een teken van trouw en van geloof. Immers; verdriet kijkt achterom, zorgen kijken om zich heen, geloof kijkt naar boven! Pastoor John van de Laar.