Het was 21 maart 2020,
straten waren leeg, mensen bleven thuis.
De lente wist van niets.
En bloemen bleven opkomen en opengaan. En de zon bleef stralen. En de zwaluwen keerden terug.
En de hemel kleurde rood en blauw. ’s Ochtends werd het brooddeeg gekneed en de tulbanden in de oven geschoven. Het werd steeds later donker en ’s ochtends kwam het licht vroeg binnen door de op een kier staande ramen.
Het was 21 maart 2020,
jongeren studeerden online.
Al gauw ging alles dicht, ook de kantoren. Er was niet genoeg plek voor iedereen in de ziekenhuizen
En mensen werden ziek.
Maar de lente wist van niets.
En de scheuten bleven uitlopen.
Het was 21 maart 2020,
dat mensen verplicht in quarantaine werden geplaatst. Opa’s en oma’s, families en ook jongeren. Toen werd het echt angstig. En alle dagen leken op elkaar.
Maar de lente wist van niets.
En de rozen bloeiden opnieuw.
Men herontdekte het genot om samen te eten. Om te schrijven en de verbeelding de vrije loop te laten. Om te lezen en je te laten meeslepen door de fantasie. Er waren er die een nieuwe taal leerden. Die gingen studeren en opnieuw het laatste ontbrekende doctoraalexamen erbij pakten. Die begrepen wat het is om echt met volle aandacht lief te hebben.
Die stopten met het voor lief nemen van de onwetendheid. Die de verloofde verliet om de liefde voor zijn beste vriend van de daken te schreeuwen.
Er waren er die dokter werden om eenieder te kunnen helpen. Het was het jaargetijde waarin men het belang van een goede gezondheid inzag en van oprechte genegenheid.
De dagen waarin de wereld leek stil te staan. En waarin de economie te gronde ging.
Maar de lente wist van niets.
En de bloemen maakten plaats voor vruchten.
En toen kwam de dag van de bevrijding……..
We zaten voor de televisie en de premier vertelde live op alle media dat de noodtoestand ten einde was en dat het virus had verloren.
En toen gingen we de straat op. Met tranen in onze ogen. Zonder mondkapjes en handschoenen. Onze buurman omhelzend alsof het onze broer was.
En dat was het moment dat de zomer aanbrak omdat de lente het niet wist en was doorgegaan om er te zijn.
Ondanks alles. Ondanks het virus. Ondanks de angst. Ondanks de dood.
Omdat de lente van niets wist.
En iedereen leerde wat de kracht van het leven is!