De Mattheuspassie vertelt – evenals de eigentijdse Passion, in klank en kleur het leven en sterven van de Man van Nazareth. Vaak – hoor je van mensen – herkennen en beleven ze daarin hun eigen struggle for life. Ons leven, dat we maar te leen krijgen, speelt zich af tussen geboren worden en dood gaan. Twee keer worden wij de kerk in gedragen: aan het begin en wellicht ook aan het eind. Tussen de schelpjes enerzijds en de kruisjes daartegenover vieren we hier ons leven van alledag, onze ups en downs, het leven in het voetspoor van Jezus.
Met Kerstmis vieren wij hier Zijn geboorte, Zijn begin met ieder van ons. Met Pasen vieren we Zijn einde, of beter: Zijn voleinding. Met Kerstmis vieren we dat God naar de mensen is gekomen, met Pasen dat de mensenzoon naar God is gegaan. Kerstnacht vertelt over licht in het donker. De paaswake, Pasen, vertelt over licht na het donker. Beide keren spelen vrouwen een hoofdrol: met Kerst Maria, die Jezus het leven schenkt; met Pasen die andere Maria’s, die leven brengen in de kring van teleurgestelde mannen. Zij brengen het Goede Nieuws, dat Hij is opgestaan uit de dood: Verrezen! En het is dit Goede Nieuws, dat toen (en nog) vaak beuzelpraat werd genoemd, dat christenen elkaar als een lopend vuurtje hebben doorgegeven: leven is op doortocht zijn, is reizen naar een Overkant, is gaan van donker naar licht. Dit geloven kan alleen, als je leert zien met je hart. Toen haar werd gevraagd of zij wel alleen verder kon na het overlijden van haar man, zei ze heel verbaasd: “Maar ik ben niet alleen, mijn man is de hele dag bij me; hij is in de dingen die ik doe, hij woont hier nog steeds, hij leeft.” Dit geloven kan alleen als je leert zien met je hart. Kerstmis is herdenken dat God een thuis zocht onder de mensen. Met Pasen vieren wij, dat mensen een thuis zullen vinden bij God. Moge de vlam van hoop, ontstoken in het licht van Pasen, in onze harten branden als een niet te doven vuur! Zalig Pasen!
Pastoor John van de Laar.