Bezinning bij het hoogfeest van Pinksteren Wie of wat de H. Geest is, is moeilijk te zeggen. Een geest kun je trouwens zo moeilijk vastpakken. Maar je ziet het wel aan mensen van wie iets uitgaat: wat ze zeggen, is gemeend. Wat ze doen, is echt. Ze stralen iets uit dat met die Geest te maken heeft: warmte, goedheid, vrede, geduld, begrip, aandacht voor de minsten. Ook al loopt het levenspad van velen onder hen niet over rozen, toch gaat er een kracht van hen uit waar je zelf beter van wordt. Zij zijn ‘geestige’ mensen. Zij tonen vaak met weinig woorden hoe de Geest vandaag aan het werk is. -Een handvol bange mensen wordt aaneengesmeed tot Kerk, een jonge Kerk met nieuwe ideeën in een oud geworden mediterrane cultuur. Speels en beweeglijk vlamt de Kerk op in alle grote havensteden van het middellandse zee gebied. Een nieuwe tijd is geboren. Terugvallen in de oude plooi is niet meer mogelijk. ‘Vuur ben Ik komen brengen’ zei Jezus, ‘en wat verlang Ik anders dan dat het zou branden’. God speelt met vuur tot in de harten van de mensen. Telkens opnieuw kijken mensen elkaar in de ogen en lachen, blij verrast om iets wat zij ook niet verstaan. Mensen warmen zich aan elkaar, leven voor elkaar. De pinkstervlam van God is een speels en beweeglijk ding dat nooit loslaat. Het beweegt tot liefhebben, ook als het pijn doet, zet een mens aan tot vergeving, tot een nieuw begin. God legt zijn eigen vlam in ons hart. Zijn aanwezigheid is als een kriebel in ons binnenste om ‘ja’ te zeggen, om lief te hebben, om met Hem te versmelten tot één bestaan.